واقعیت حرف ها

راستیتش نمی دونم باید از چی و در مورد چی بنویسم ،باید حرفای قشنگ بزنم یا حرفای واقعی یا حرفای زشت.توی این دنیا حرف ها سه دستن یکیشون حرفای قشنگه که مخصوص قصه ها ،رمانها وآدمای چاپلوس و خیال بافه که در روز هزاران بار می گیم یامی شنویم . دسته ی دیگه مربوطه به حرفای واقعی ،حرفای واقعی اون حرفایی که از ته دل میاد ومعمولا همون جا می مونه و می پوسه این حرفا حرف واقعی دل ماست که می تونه یه( دوستت دارم )باشه یا یه (ازت متنفرم) یا حتی (توچه کارمند خوبی هستی)و(جناب رئیس شما نالایقید)دسته ی دیگه حرفای زشته که متاسفانه از این دسته هم زیاد استفاده می شه.این نوع حرف فقط برای آزار دیگرانه،فش-تحقیر-تهمت-سرزنش یاتمسخر ودروغ،مخصوصا دروغ هست.

این روزا مردم زیاد از حرفای واقعی استفاده نمی کنن،حقم دارن آیا کسی جرعت اعتراض به مافوقش رو داره؟کسی جرعت اینکه بگه دوستت دارم وپاش بمونم رو داره؟نه نمیشه، همه از ترس از دست دادن شغل هیچ حرفی نمیزنه البته این قابل قبوله ولی دوست داشتن چی؟چرا همیشه عشقا باید سر کوب بشه؟ از ترس شکسته شدن غرور یا مورد تمسخر قرار گرفتن؟شایدم خانواده ها؟اگه این دوست داشتن از نوع حرفای واقعیه و اون فرد کسیه که می خوای باقی عمرتو باهاش باشی چرا می ترسی؟این موضوع بیش تر از همه عذاب آوره.

حرفای قشنگ که دیگه توضیح نمیخواد،در واقع شاخه ای از دروغه . از اون حرفایی که صبح تا شب می شنویم واصلا به روی مبارکمون نمی یاریم که این حرفا دروغه چون از بس برای بدست آوردن خواسته هامون ازش استفاده کردیم خیلی راحتیم باهاش.توی رادیو ،تلویزیون ورمان ها زیاد پیدا میشن البته خیلی هم بد نیستن. اگه وجود نداشتن کسی ترفیع نمیگرفت ،رمانی چاپ نمی شد،برنامه تلویزیونی ساخته نمی شد...هه.

حرفای زشت حرفایی هستن که بیشتر ازشون به عنوان سلاح وبرای پوشاندن ضعف های خودمون استفاده می کنیم.باید اشاره کنم ترکیب حرفای قشنگ وزشت باعث ترفیع میشه،چه جوری؟ عرض می کنم ،پشت سر همکارمون هزار جور حرف در میاریم وتهمت میزنیم وبعد از لیاقت ودرایت رئیس حرف میزنیم.گاهی (دوستت دارم)هم حرف زشت میشه اونم از بد ترین نوعش،وقتی که برای تفریح وسرگرمی ازش استفاده می کنیم و احساسات کسی رو بازی می گیریم بد ترین حرف دنیا رو زدیم.

نمیدونم جز کدوم دسته ای ولی هرچی می خوای باش ولی به کسی به دروغ نگو دوستت دارم.